Rauf Beyin boğazı çoktan kurudu. Yolun başında toz bulutu sizi çağırmakta. Gidip bir iki el atmak isterseniz, yapmanız gererken tek şey, tozu bulutunu izlemeniz yeterli . Komşular Dedeye bir güzellik yapıyor günün öğleden sonrasını yardım ederek geçiriyorlar.Murteza Ağa'nın gönlü şendir şimdi. İnsan sesleri geçiyor kabrinden. İş makinaları bağırıyor. Torunlar büyümüş, oğul 80'ine girmiş bir çınar gibi yönetiyor hayatı. Ve Nazım, gölgelikten sesleniyor:
"Memleket isterim/ Gok mavi, dal yesil, tarla sari olsun/ kuslarin ciceklerin diyari olsun/ memleket isterim/ ne basta dert ne gonulde hasret olsun/ kardes kavgasina bir nihayet olsun."
Uzun bir zamandır devam eden çalışma biti bitecek ancak oğulların yüzünden belli, bir tutam sap kaldıracak halleri yok. Ama bu iş bitmeli, o nedenle diğer taraftan arpa torbaları doldukça kenarı çekilmeli. Temizlenmiş ambarlara torbalar taşınmalı, yerleştirilmeli. Epeyce meşakatli ve da yorucu. Denilebilirki bir çiftçinin yıl boyunca kendisine verdiği en büyük sınav bu.
"Eskiden " diyor Dede, gençlik yıllarında ( çocukları da görmüş o zamanları) kızaklarla -sonraları kağnılarla- çekilirmiş saplar harmana /serilir ve gevremesi beklenirken aynı anda da öküzlere ya da atlara bağlanan gemlerle saplar dövülürmüş. İlk işlem tamamlandıktan sonra saman üste gelecek şekilde saplar çevrilir olduğu yerde ve yeniden devam ederlermiş dövmeye. Harman makinalarına geçilir, dövülen saplar makinanın kazanına atılarak parçalanır samanı mereğe, buğdayı torbaya ayırarak bu zahmetli işler tamamlanırmış.
Dedeler için bundan sonrası hayat, biraz daha kolaylaşmakta artık. Sırada bağ- bağçe işleri.Hadi hayırlısı.
Buralarda bir söz var: ne kadar iş, o kadar ekmek...
14 ağustos 2011
